این پست در مورد صفت(در دستور زبان فارسی)است .بنده سعی می کنم که در سه پست به این آموزش دستور زبان فارسی پایان ببخشم.
1.آثار وبرکات آیة الکرسی :جلوگیری از فلج(سکته)
امام سجاد (ع)می فرماید:هر کس آیةالکرسی را هنگام خواب بخواند،از فلج شدن نترسد وخداوند پنجاه هزار ملک مأمور می کند که تا صبح از او محافظت نمایندزیرا در آن پنجاه کلمه است ودر هر کلمه اش پنجاه برکت و نیز برای هر چیزی بلندی است و بلندی آیةالکرسی است(1).
توضیح:
شاید یکی از علل فلج شدن در هنگام خواب این است که گاهی در خواب سکته بر انسان عارض می شود و بر اثر همین پدیده،یا جان خود را از دست می دهد و یا عضوی از بدنش از کار افتاده و فلج می شود.
1- اعلام الدین،ص369.
صفت
صفت کلمه یا گروهی از کلمات است که قبل یا بعد از اسم مى آید ،و آن را با ویژگى یا مفهومى همراه مى کند و درباره آن توضیح می دهد.
صفت هاى پیشین، پیش از اسم مى آیند و صفت هاى پسین، پس از اسم. هر گاه صفت به جاى اسم بنشیند، کارکرد اسم را پیدا مى کند:مثال:«آیا هنوز ریزش باران بر گونه هایت، تو را شاداب مى کند؟»
اسمى که پیش یا پس از صفت قرار مى گیرد و صفت، ویژگى آن را بیان مى کند، موصوف نام دارد.
انواع صفت از نظر مفهوم
صفت بیانى
صفت بیانى ویژگى اسم را از نظر چگونگی و خصوصیات نشان مى دهد و انواع آن عبارتند از: ساده، فاعلى، مفعولى، نسبى، لیاقت
صفت بیانی ساده
صفت بیانى ساده تنها بر چگونگى موصوف دلالت مى کند:هوای خوب/ اتاق گرم
برای مطالعه ادامه مطلب کلیک نمائید
باور کن
دلم در بند عشق تو گرفتار است باور کن
خدا از حال و روز من خبر دار است باور کن
و باورکن از آن روزی که محصورتو گردیدم
خیالت با وجودم درکلنجاراست باور کن
دلم در عشوه بازاری که در عالم به پا کردی
نگاهت را به نرخ جا ن خریدار است باور کن
دو چشمم منتظر بردردلم دریای خون امشب
ز هجرت دیدگانی را که خونبار است باور کن
نشینم بر سر کویت به شوق دیدن رویت
بیا و انتظاری را که سرشار است باور کن
بیا ای یار دیرینم که دیگر جان به لب آمد
دلم از درد هجران تو بیمار است باور کن
چه می دانی ز طوفانی که در جانم بپا کردی
یقینم انتحار این بار در کار است باور کن
به این محنت سرا هر گز نبستم دل بیا جانا
که دل از هرچه غیر از توست بیزار است باور کن
نمی دانم چه وقت اما ، رسد روزی که باز آیی
وصالت در غزلهایم پدیدار است باور کن
علی غنی زاده
در این پست بنده به همراه مطالب آموزشی از آثار و برکات آیةالکرسی می نویسم که امیدوارم مورد استفاده قرار گیرد و هم تنوعی در مطالبم داده باشم .
رسول خدا (ص)فرمود: هر که آیةالکرسی وآیات پایانی سوره بقره را در هنگام سختی و گرفتاری بخواند، خداوند به فریادش میرسد.
2. آثار وبرکات آیة الکرسی
روایت است که هر کس ،آیةالکرسی را در هفت روز و هر روز هنگام طلوع صبح ، قبل از سخن گفتن با کسی،رو به قبله یازده بار بخواند و ما بین دو میم«یعلم ما بین»هلاک شدن دشمن را قصد کند، دشمن هلاک می گردد. هرگاه مابین دو «عین»،در«یشفع عند»محبت کسی را قصد نماید،آن شخص دوست او گردد.وآن مجرب است (به شرط آن که که طلب او حلال باشد.
انواع اسم :
اسم کلمه اى است که معنى مستقل دارد; زمان خاصّى را نشان نمى دهد; براى نامیدن موجودات به کار مى رود.
گروه اسمى = اسم + وابسته.
گروه اسمى دو گونه است: موصوف + صفت مضاف + مضافٌ الیه.
اسم مشتق :
اسمى است که در ساخت آن، بن فعل وجود داشته باشد. مثال :( بن مضارع +ش= آرامش)
«من به برکت این پیام خداوند، آرامش یافتم.»
اسم جامد :
اسمی است که در ساختمانش بن فعل نباشد. مثال:گلاب/کتاب/رخسار
اسم خاص :
اسمی که بر فرد یاافرادی خاص و معین دلالت میکند. مثال:مدیترانه/خزر
اسم عام :
اسمی که شامل همه گروه همجنس باشد. مثال:دریا
اسم ساده :
اسمى است که داراى بیش از یک جزء معنادار نباشد. مثال:قلم/ کتاب
اسم مرکّب :
اسمى است که در عین برخوردارى از مفهوم واحد، داراى بیش از یک جزء باشد، مثال: روزگار، روزنامه، قلمدان، گریه
اسم نکره :
اسمى است که نزد مخاطب، بر فردى نامعیّن از یک جنس دلالت کند.مثال:مردی کتاب می خواند.
برای مطالعه ادامه مطلب کلیک نمائید
فعل(بخش دوم)
فعل مضارع
نشان مى دهد که آغاز تحقّق معناى فعل، در زمان حال یا آینده است.
انواع فعل مضارع
- ساده:) روم – روی – رود – رویم – روید – روند (
- اِخبارى :( می روم – می روی – می رود – می رویم – می روید – می روند (
- التزامى :( بروم – بروی – یرود – برویم – یروید – یروند)
- ملموس :(دارم می یروم – داری میروی – دارد می رود – داریم می رویم – دارید می رویم – دارند می روند(
فعل مستقبل
نشان مى دهد که آغاز تحقّق معناى فعل، در زمان آینده خواهد بود.
)خواهم نوشت – خواهی نوشت – خواهد نوشت – خواهیم نوشت – خواهید نوشت – خواهند نوشت)
برای مطالعه ادامه مطلب کلیک نمائید
موضوع این پست و پست بعدی نقش فعل در دستور زبان فارسی است .
فعل (بخش اول)
به کلمه یا کلماتی که یکی از معانی زیر را در زمان گذشته ،حال،یا آینده نشان می دهد:
_ انجام دادن کاری (حمید نامه نوشت.)
_ انجام پذیرفتن کاری (غذاپخته شد.)
_ رخ دادن حالتی ( هوا روشن شد.)
_ پذیرفتن حالتی (هوا روشن است.)
_ انجام دستور یا امری (نامه را بنویس.)
· مفاهیمی که در هر فعل وجود دارند، از این قرار هستند: معنا_زمان_شخص_تعداد .
افعال خاص
فعل خاص فعلی است که صرف می گردد، یعنی به شش ساخت زیر تبدیل می شود:
اوّل شخص مفرد، دوّم شخص مفرد، سوّم، شخص مفرد.
اوّل شخص جمع، دوّم شخص جمع، سوّم، شخص جمع.
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
