این پست در مورد صفت(در دستور زبان فارسی)است .بنده سعی می کنم که در سه پست به این آموزش دستور زبان فارسی پایان ببخشم.
1.آثار وبرکات آیة الکرسی :جلوگیری از فلج(سکته)
امام سجاد (ع)می فرماید:هر کس آیةالکرسی را هنگام خواب بخواند،از فلج شدن نترسد وخداوند پنجاه هزار ملک مأمور می کند که تا صبح از او محافظت نمایندزیرا در آن پنجاه کلمه است ودر هر کلمه اش پنجاه برکت و نیز برای هر چیزی بلندی است و بلندی آیةالکرسی است(1).
توضیح:
شاید یکی از علل فلج شدن در هنگام خواب این است که گاهی در خواب سکته بر انسان عارض می شود و بر اثر همین پدیده،یا جان خود را از دست می دهد و یا عضوی از بدنش از کار افتاده و فلج می شود.
1- اعلام الدین،ص369. 
صفت
صفت کلمه یا گروهی از کلمات است که قبل یا بعد از اسم مى آید ،و آن را با ویژگى یا مفهومى همراه مى کند و درباره آن توضیح می دهد.
صفت هاى پیشین، پیش از اسم مى آیند و صفت هاى پسین، پس از اسم. هر گاه صفت به جاى اسم بنشیند، کارکرد اسم را پیدا مى کند:مثال:«آیا هنوز ریزش باران بر گونه هایت، تو را شاداب مى کند؟»
اسمى که پیش یا پس از صفت قرار مى گیرد و صفت، ویژگى آن را بیان مى کند، موصوف نام دارد.
انواع صفت از نظر مفهوم
صفت بیانى
صفت بیانى ویژگى اسم را از نظر چگونگی و خصوصیات نشان مى دهد و انواع آن عبارتند از: ساده، فاعلى، مفعولى، نسبى، لیاقت
صفت بیانی ساده
صفت بیانى ساده تنها بر چگونگى موصوف دلالت مى کند:هوای خوب/ اتاق گرم

صفت فاعلی
صفت فاعلى نشان مى دهد که موصوف کننده کارى است; و ساخت هایى دارد از این قبیل:
ـ بن مضارع + ـَ نده: گوینده/گیرنده
ـ بن مضارع + آن: دعاگویان / گریان. این ساخت را صفت حالیّه نیز مى نامند، زیرا بر گذرا بودنِ وصف دلالت مى کند.
ـ بن مضارع + آ: شنوا / دانا. این ساخت برابر است با صفت مشبّهه در عربى و معمولا پایدارىِ وصف را مى رساند.
ـ بن ماضى + آر: خواستار/ خریدار.
ـ بن ماضى یا بن مضارع یا اسم + گار: آفریدگار/ پرهیزگار/ یادگار.
ـ بن ماضى یا بن مضارع یا اسم + گر: رُفتگر/ توانگر.
-اسم یا بن فعل یا ساخت امر+کار:ستمکار / طلبکار
صفت مفعولی
صفت مفعولى نشان مى دهد که موصوفْ مفعول است. ساخت این صفت چنین است:
بن ماضى + هاى غیر ملفوظ + شده :گرفته شده/نوشته شده.
صفت نسبی
صفت نسبى موصوف خود را به عناصرى مثل مکان نسبت مى دهد. تابعیّت ها و بسیارى از نام هاى خانوادگى به همین گونه بیان مى شوند: رضایى، ایرانى.
ساخت صفت نسبى معمولا چنین است:
- اسم + ى یا ین یا ینه یا هاى غیر ملفوظ یا آنه: زرهى، سیمین، زرینه، بهاره، مردانه.
- اسم عربى + آنى: روحانى، ربّانى.
توجه:در تشخیص اقسام صفت، نباید تنها به ساخت نظر داشت، بلکه معنى را نیز باید در نظر گرفت; زیرا برخى از ساخت ها مشترکند. مثلا گرفتار با آن که ساخت صفت فاعلى دارد، از لحاظ معنا صفت مفعولى است.
صفت لیاقت
صفتی است که شایستگی و قابلیت موصوف را می رساند.-مصدر +ی: خوردنی/ پوشیدنی.
درجه هاى صفت بیانى:
1. صفت مطلق : بدون سنجش با دیگری ، حالت و چگونگی موصوف را بیان می کند.مثل:خوب / بزرگ.
2. صفت برتر (= تفضیلى):این صفت نشان مى دهد که موصوف در داشتن یک ویژگى، از موصوف یا موصوف هاى مورد سنجش ـ و نه همه موصوف هاى دایره بحث ـ برتر است. نشانه این صفت، تر است که پس از صفت می آید.مثل:خوبتر / بزرگتر.
3 .صفت برترین (= عالى): این صفت نشان مى دهد که موصوف در داشتن یک ویژگى، از همه موصوف هاى دایره بحث برتر است. نشانه این صفت ترین است که بعد از صفت مى آید.مثل: خوبترین /بزرگترین.
صفت شمارشى

صفت شمارشى صفتى است که شماره و تعداد موصوف را نشان می دهد. این صفت دوگونه دارد: ساده، ترتیبى
صفت شمارشى ساده
تنها تعداد موصوف را بیان مى کند: یک/.....بیست....
صفت شمارشى ترتیبى
 ترتیب و جایگاه قرار گرفتن موصوف را نشان مى دهد و ساخت آن چنین است:صفت ساده + ـُ م یا ـُ مین: اولین / ششمین این صفت معمولا پیش از موصوف و گاه پس از آن مى آید
صفت اشاره
صفت اشاره صفتى است که موصوف را مورد اشاره قرار مى دهد: این، آن، همین، همان، چنین، چنان، این قدر، این گونه.این صفت نیز باید همانند دیگر صفات همراه با موصوف بیاید تا صفت نام گیرد. در این مورد، اگر کلمات مزبور با موصوف همراه نشوند، ضمیر اشاره اند. این صفت معمولا پیش از موصوف قرار مى گیرد."این گل را از آن باغ چیدم."
صفت پرسشى
صفت پرسشى صفتى است که سؤالى را درباره موصوف خود مطرح می کندچه، کدام، چگونه، چند، چندمین.این صفت معمولا پیش از موصوف مى آید:اهواز چگونه شهری است؟
صفت مبهم
صفت مبهم صفتى است که یک ویژگى موصوف را به طور نامعیّن نشان مى دهد: چند، بعضى، فلانى، هر، همه، دیگر، هیچ ،هر همه ، دیگر.این صفت معمولا پیش از موصوف قرار مى گیرد:"حمید امروز چندین کتاب خرید."
صفت تعجّبى
صفت تعجّبى صفتى است که نشانگر شگفتى گوینده درباره موصوف است: چه، چگونه، چقدر. این صفت پیش از موصوف مى آید."چه گل زیبایی!"
انواع صفت از نظر ساخت
ساده
صفتى که قابل تقسیم به «جزءهاى معنى دار» یا «جزءهاى معنى دار و معنى ساز» نباشد.بزرگ / کوچک / خوب.
مرکّب
صفتى که از چند جزء معنى دار یا چند جزء معنى دار و معنى ساز ترکیب شده باشد.مثل: سنگدل، ششم، (شش + ـُ م) / بخرد (بـ + خرد)/ خوبروی"(خوب+روی)برخى از پسوندهاى سازنده صفت مرکّب از این قرارند: سان، آسا، گونه، گون، فام، دیس، وَش، سار، مان، سیر، بار، وار.
گروه وصفى
صفتى که از یک هسته و یک یا چند وابسته ساخته شده باشد.مثل: نان به نرخ روزخور/ خوش آب و رنگ/ از جان گذشته.
نکته هایى در باره کاربرد صفت:
1. معمولا میان موصوف و صفت کسره مى آید. امّا گاه این کسره حذف مى شود: پدرْبزرگ، آدمْ آهنى.
2. صفت پسین گاه پیش از موصوف مى آید: پیرْمرد، زیبا گل.